Yönünü kaybetmiş küçük bir çocuk gibi bulup kuytu bir köşe, sessizce kimsesizliğimin çapında, durmaksızın yağdım geceye...
Biliyorum geç kalmış an'ındayım zamanın. Sorgusu yok ihanetlerin. Sorgulasan da anlamı yok zaten. Karmakarışık ruhumun pusulası. Ne aşk acısı, ne dost tokadı, ne de ölümün dinmez özlemi... Sözcüklerin yittiği, aklın bu kadar da olmaz dediği ama hayatın gerçek kesitine değen, yalnızlığımın yitikliğindeyim.
Terk edemediğim sigarada arıyorum belki de anne şefkatini. Ondandır derinden içime çekişim dumanını. Üst üste yakışlarım yanımdayken uzanamayışımdan ruhuna. Yanındayken düşmanı görmesi beni -hayatı-.
Bir şişe şarapta kaldı gözyaşlarım. Tadının burukluğunda arıyorum belki de baba güvencesini. Ondandır her yudumda yüreğimin buruşması. İçtikçe unutmak istiyorum, unutuluşumu.
Sığınacak bir liman bulamayışımdan bunca çocukluğum. Çocuk yüreğimle hüznü taşıdığımdan bunca yaşlılığım... Yaş-lı bir çocuk oluşum kimsesizliğimden...
Nihal KÜÇÜKDÖNMEZ
09.12.2007 / PAZAR
22.10
0 yorum:
Yorum Gönder