Bitişlerden korkma. Her bitiş yeni başlangıçların habercisidir sadece... Dünya diliyle "ölüm" denilen yolculuk yepyeni bir doğumdur.
Hatırlasana babanın benliğinden, annenin özüne geçişini. Nasıl karanlık, ürpertici bir o kadar da heyecan verici bir yolculuktu. Nasıl da çığlık çığlığaydı birleşimleri... Bilmediğin seslerin ve yolların karanlığında suyun içine düşmüştün de 'şimdi ölüyorum, boğuluyorum işte' diye düşünmüştün... Oysa o su seni bu hayata bağlayacak yegâne besinindi. Sen karanlığının içindeyken bir ses durmadan konuştu seninle. Önce çözemedin korktun sesten. Dinledikçe düşündün 'Tanrım ne güzel bir sesin var!' Zaman ilerledikçe 'Anne' denilen bir Tanrıça'nın seninle konuştuğunu anladın.
Karanlıktaki aydınlığı görmüş, huzuru bulmuştun ki; deprem misali dünyanın sarsıldığını hissettin. Aman Tanrım bu da neydi şimdi... Bu dünya da huzurla yaşıyorum derken, yer altından kayıyor, çağlayanlar misali durduramadığın bir akışta hızla boşluğa kayıyordun. İşte dedin İşte, şimdi ölüm geldi... Kalbin hızla çarpıyor, korkudan gözyaşlarına engel olamıyordun. Karanlığı yarıp, gözlerini kamaştıran bir ışık hüzmesi kapladı her yanı. Sonra bir sıcaklık hisettin teninde. Kulaklarında mutluluk sesleri. Yavaşça sakinleştin. Anlamaya çalıştın olup biteni. Karanlıktan aydınlığa çıkmıştın. Korkacak bir şey yoktu işte. Tanrıçan seni sarmalamış, kokunu ruhuna katıyordu... O seni koruyordu. Benliğinden yaşamına -gerçekliğe- akma zamanı gelmişti sadece. Güvenle annenin kollarında ilk derin uykuna daldın böylece...
Sonra mı? Unuttun bütün bu yolculuklarını... Yolculuğunun anlamını. Yine korkularla donattın özünü. Yetmedi, gördüğün ne varsa kattın içine, özünü kaybettin... Aslında gerçek seninle. O seni hiç terketmedi ki. Öfkeyle sarstın zihnini. Kıskançlık krizlerine girdin. Hissettiklerinin hepsi zihninin yaratılarıydı oysa. Şimdi oturmuş, bu dünyaya bağlanmışken gün gelip ölücem, yok olucam düşüncesiyle kendini yiyip bitiriyorsun. Ne bu dünyanın oyunsal döngüsünde mutlu olabiliyorsun ne de gerçeğe uyanıp, ölmeden ölebiliyorsun! İçindeki sahte duyguları yok et. Nefsini bitir ki, nefesin özgürce yayılsın evrene... Yolculuğun sonsuz bir serüvendir.
Bu serüveni Sevgiyle, Huzurla ve "Aşk"la sürdürmek bir tek senin elinde. Unutma ölüm dediğin şey yolculuğunun bir parçasıdır sadece. Ve aslında "Hayat" dediğimiz olgunun ta kendisidir...
Hatırlasana babanın benliğinden, annenin özüne geçişini. Nasıl karanlık, ürpertici bir o kadar da heyecan verici bir yolculuktu. Nasıl da çığlık çığlığaydı birleşimleri... Bilmediğin seslerin ve yolların karanlığında suyun içine düşmüştün de 'şimdi ölüyorum, boğuluyorum işte' diye düşünmüştün... Oysa o su seni bu hayata bağlayacak yegâne besinindi. Sen karanlığının içindeyken bir ses durmadan konuştu seninle. Önce çözemedin korktun sesten. Dinledikçe düşündün 'Tanrım ne güzel bir sesin var!' Zaman ilerledikçe 'Anne' denilen bir Tanrıça'nın seninle konuştuğunu anladın.
Karanlıktaki aydınlığı görmüş, huzuru bulmuştun ki; deprem misali dünyanın sarsıldığını hissettin. Aman Tanrım bu da neydi şimdi... Bu dünya da huzurla yaşıyorum derken, yer altından kayıyor, çağlayanlar misali durduramadığın bir akışta hızla boşluğa kayıyordun. İşte dedin İşte, şimdi ölüm geldi... Kalbin hızla çarpıyor, korkudan gözyaşlarına engel olamıyordun. Karanlığı yarıp, gözlerini kamaştıran bir ışık hüzmesi kapladı her yanı. Sonra bir sıcaklık hisettin teninde. Kulaklarında mutluluk sesleri. Yavaşça sakinleştin. Anlamaya çalıştın olup biteni. Karanlıktan aydınlığa çıkmıştın. Korkacak bir şey yoktu işte. Tanrıçan seni sarmalamış, kokunu ruhuna katıyordu... O seni koruyordu. Benliğinden yaşamına -gerçekliğe- akma zamanı gelmişti sadece. Güvenle annenin kollarında ilk derin uykuna daldın böylece...
Sonra mı? Unuttun bütün bu yolculuklarını... Yolculuğunun anlamını. Yine korkularla donattın özünü. Yetmedi, gördüğün ne varsa kattın içine, özünü kaybettin... Aslında gerçek seninle. O seni hiç terketmedi ki. Öfkeyle sarstın zihnini. Kıskançlık krizlerine girdin. Hissettiklerinin hepsi zihninin yaratılarıydı oysa. Şimdi oturmuş, bu dünyaya bağlanmışken gün gelip ölücem, yok olucam düşüncesiyle kendini yiyip bitiriyorsun. Ne bu dünyanın oyunsal döngüsünde mutlu olabiliyorsun ne de gerçeğe uyanıp, ölmeden ölebiliyorsun! İçindeki sahte duyguları yok et. Nefsini bitir ki, nefesin özgürce yayılsın evrene... Yolculuğun sonsuz bir serüvendir.
Bu serüveni Sevgiyle, Huzurla ve "Aşk"la sürdürmek bir tek senin elinde. Unutma ölüm dediğin şey yolculuğunun bir parçasıdır sadece. Ve aslında "Hayat" dediğimiz olgunun ta kendisidir...
Nihal KÜÇÜKDÖNMEZ
02.03.2010 SALI
0 yorum:
Yorum Gönder