“İçinden ne geliyorsa yaz” dedi içimdeki ses. İçime baktım bomboş. Seslendim duyan var mı(?!) Galiba yok ki, cevap gelmedi. Ne yazabilirim ki dedim, bak sözcüklerim de uykuya dalmış. Ses suskun. Kızdım bu kez “Ne susuyorsun be, sen yaz demedin mi?” havası boşalmış balon gibi, büzülmüş duruyor sesim. Nefesimle şişirmeye çalışıyorum ama olmuyor, sesim delinmiş. Uyurgezer kelimeler delikten dışarı çıkıp, kayboluyor. Şimdi ne olacak diyorum, ses suskun.
Gidip eski bir tanıdığa, mahzende unutulan birkaç küflenmiş sözcük kırıntısını da bırakıyorum. Yeniden içini doldurabilmek umuduyla. Olmuyor. Artakalan artıklarımı da yitiriyorum.
Avazım çıktığı kadar bağırıyorum. Sesimi duyamıyorum. Yutkunuyorum. Canım acıyor. Beynim durağan, düşüncelerimi de kaybediyorum. Gözlerim uykuya kaçma telaşında. Oysa daha zamanı değil. Sanki Her şeyin zamanı yerli yerindeymiş gibi. İlim kalem tutmaktan aciz…
Dönüp bakıyorum ardıma, kalan suskun yalnızlığım…
Nihal KÜÇÜKDÖNMEZ
24.03.2006
Cuma / 17.40
0 yorum:
Yorum Gönder