EDEBİYAT

         Bir gün gelecek bu yol bitecek. Bir gün bütün yollar bitecek. Yeni yollar açılacak yaşama. Ben yaşamın bambaşka bir ucunda.  Belki özlemle bakacağım bugünlere. Bugünlerden geçmişe daldığım gibi. Ne düne esir olacağım, ne de geleceğe. Yine de kötü olan belki de bugünü de unutacağım.

        

         Ne düşele kurarım sonsuz kır çiçeklerinin arasında. Ne düşlerim kırıldı kocaman hüzünlerin ortasında. Düşler o yalancı dünya; yalancı umutlar, sevi‘ler’, sevinçler ve ardındaki gerçekler. İç içe geçmiş kümülüsler…

         En kötüsü bir gün yaşayamadan idealini göçmek yaşamdan. O zaman ne anlamı kalır onca solmuş yılların. Ne anlamı kalır bir gün  kendi soluğumu paylaşamazsam insanlarla, yaşamın. Bugünkü eksik çabaların. Biliyorum yarım çabayla varılmaz bir yere. Ama yiten umudumla şimdilik böyle. Bir gün ben de bulurum belki yeniden umudumu. Sevinçlerimi… Ya bulamazsam (!) Hep eksik kalacak bir şeyler. Belki de başka türlü sevemezdim bu kadar edebiyatı…

Nihal KÜÇÜKDÖNMEZ

        26 / 11 / 1999

       Cuma / 01:15