SESİM

Şarkılar da anlamını yitiriyor sanki. Sağanak yağmur olduk, yağdık günlerce gecelerce. Durulduk. Yüreğim, gözlerim, ruhum, benliğim…

         Tek bir notaya mahkûm, son bir damlayla akmaktayım yaşama. Yaşamın akışındayım. Zaman yok; zaman akmakta, zaman durmakta. Zamandan geçmekteyim, zaman geçmekten benliğimden. Tükenmekte! Tükenmekteyim!.. Geçen her an’la biraz daha yaklaşmaktayım sona. İçinden geçtiğim her an’da biraz daha yitirmekteyim benliğimi. Boşalıyor sağanak, yağmurlarım sınırsız okyanusuma. Okyanus kabarıyor.  Fırtınalarımın ortasında, bir salın üstünde kalakalıyorum tek başına. Küçücük, derin, kısa bir soluk alıyorum. Canım yanıyor. Her soluk yüreğimi acıtıyor. Sol anahtarı yüreğimi kanatıyor. Sağır bir sessizlik şimdi zaman. Çığlık atıyorum. Kendi sesimi duyamıyorum. Okyanusumda boğuluyor sesim. Yağmurlarım kuruyor. Son bir umutla çekip çıkarmak istiyorum sesimi, parçalanmış notların arasından.

         Hücrelerim kum taneleri gibi ufalanıyor ellerimde. Issız, çorak topraklarımda kurumuş, minicik papatyamı buluyor sessizliğim…

Nihal KÜÇÜKDÖNMEZ

31.01.2006

Salı / 01.10